Botoks miał być eliksirem młodości. Nie da się jednak przedłużać młodości aż do starości. (Dlaczego? Ach, dlaczego?)
Trafiłam kiedyś na fraszkę, której autora nie mogę ustalić (Męczy mnie to już wiele lat – jeżeli wiesz kto jest autorem, proszę, napisz do mnie!). A brzmiała ona mniej więcej tak:
„Starość niesłusznie się starością nazywa,
nikt się o nią nie stara,a jednak przybywa.”
W jednym z kolorowych pism przeczytałam artykuł i obejrzałam dość koszmarne zdjęcia kilku hollywoodzkich aktorek. Niektóre z nich „znam” długie lata. Zawsze myślałam, że korzystają ze skalpela czy Photoshop’a. Jak długo można być młodą dzierlatką i grać w komedii romantycznej? Tymczasem okazuje się, że to także botoks. Stosowany bez umiaru. To on zamienia twarz w maskę, która nic lub niewiele mówi o jej właścicielce lub właścicielu, bo panowie też ulegli panice ze strachu przed starością.
Każda z nas ma swoją historię. Twoja historia i Twoje uczucia odbijają się na Twojej twarzy. Dlaczego je ukrywać? Dlaczego pokazywać ludziom, także bliskim maskę? Nie mają wiedzieć, że coś Cię cieszy, smuci, złości, denerwuje, rozśmiesza? Mają myśleć, że Twój uśmiech jest nieszczery?
To oczywiście Ciebie nie dotyczy. Ty nie stosujesz botoksu bez opamiętania i starzejesz się „z godnością”. Nic nas jednak nie zwalnia z obowiązku dbania o własną skórę i powierzchowność. Chcemy wyglądać jak „ciotki rewolucji”? O nie! Tu i ówdzie zmarszczka, proszę bardzo, ale nasze twarz są rozjaśnione, miłe w dotyku i uśmiechnięte. Zauważ, że oglądając zdjęcia lub TV, najładniejszymi kobietami wydają się te uśmiechnięte, i to bez względu na wiek. Uchodząca za piękność kobieta z ponurą twarzą powoduje, że zadajesz sobie pytanie: „Dlaczego uważa się ją za piękną? Jest taka sobie i chyba dużo starsza niż mówi.”
Co zatem jest eliksirem młodości i urody? Już wiesz. Uśmiech.
Najnowsze komentarze